“Non pinte, nin siquera con tiza as formas dos grabados, xa que acelerará a súa destrucción”
“Procure non pisar os grabados”
Rutas dos petroglifos
(Declarados Monumentos Histórico-Artísticos por decreto 3471/1974 de 20 de decembro de 1974.)
Campo Lameiro conta cunha das concentracións maís grandes de petroglifos , por tal motivo se construiu o PARQUE ARQUEOLÓXICO DA ARTE RUPESTRE de Campo Lameiro.
Pero fora da Área do Parque, tamén hai una gran cantidadade de petroglifos, perfectamente sinalados e visitables.
A visita iniciase na Capital Municipal e segue unha ruta prácticamente circular. Cada itinerario está subdividido en zonas denominadas co topónimo coñecido po los veciños do lugar.
Pequena Introducción ós PETROGLIFOS:
No territorio galego coñecemos ó menos tres periodos con arte rupestre ó aire libre: Neolítico (IV e III milenios a.C.), Idade do Bronce (II milenio) e Idade de Ferro (I milenio a.C. ata o s. III d.C.).
En Galicia son os petroglifos a forma na que aparece o arte rupestre. Os petroglifos máis antigos pertencen ó Neolítico e asocianse ó mundo das mámoas, tamén existen grabados pertencentes a Idade do Ferro, pero sin duda os máis coñecidos son os da Idade do Bronce.
[lsvr_pressville_posts category=”24″ layout=”title-bg” limit=”6″ columns_count=”3″ more_label=”Rutas”]
Localízanse en peñascos e pedras graníticas, presentan un risco moi erosionado e, en ocasións, difícil de observar. Existen dous tipos de deseños: figurativos, que son aqueles que é posible saber qué representan, como por exemplo os cervos, os cabalos, figuras humanas e armas; e os astractos, aqueles que non sabemos qué representan, como son as combinacións circulares. Os petroglifos non reflexan a vida cotiá das persons que os grabaron. As comunidades da Idade do Bronce practicaban a agricultura e a gandería como base subsistencial. Pero nos grabados non aparecen estas actividades, os únicos temas representados son os relacionados coa caza e a guerra. Os petroglifos falan daquelas actividades que, posiblemente, a sociedade da Idade do Bronce consideraba máis prestixiosas: a guerra e a caza.
Nas esceas cinexéticas o único animal cazado é o cervo, isto pode estar relacionado coa importancia simbólica que este animal debía de poseer. No mundo imaxinario destas comunidades a caza parece ser algo máis que unha función meramente lúdica ou suministradora de alimento. Cando observamos unha escea de caza nun petroglifo estamos contemplando unha actividad de forte contido ritual e posiblemente iniciática.
Os conxuntos de petroglifos situanse nas ladeiras das serras, en ocasións atópanse rodeando brañas e cubetas así como nas liñas de tránsito que comunican estas zoas cos lugares onde se atopan os poblados. A xente da Idade do Bronce vivía nos chans da serra e en áreas inmediatas á costa. Os grabados situanse fora dos poblados. Se observamos a distribución de petroglifos podemos comprobar que a miudo se dispoñen rodeando as serras, como demarcando un territorio. Se a isto engadimos que os grabados presentan variacións estilísticas por comarcas, isto pódenos levar a plantexar que poidesen funcionar como delimitadores territoriales. Nas sociedades prehistóricas a arte sempre estivo relacionada con actividades de carácter ritual e relixioso, é dicir, que ademáis de servir como marca territorial, os petroglifos poideron funcionar como lugares de agregación de guerreros e como indicadores de sitios cunha especial carga simbólica.